Schemat organizacji planistycznej działki

Kanał łączy 2 kanały położone pomiędzy autostradą a zatoką. Zdaniem PZZ teren należy do strefy TP2 – strefy rekreacyjnej – terenów zielonych ogólnego użytku i terenów zielonych ograniczonego użytkowania, w tym obiektów infrastruktury inżynieryjnej. Kanały o długości linii brzegowej wymagającej wzmocnienia około 3500 m rzeki transportowej wpływają do zatoki. Projekt wykonawczy przewiduje prace przy zabezpieczeniu brzegów południowego i północnego brzegu kanału od kanału do mostu w ciągu przejścia pomiędzy blokami. Granice podziału gruntów określa projekt planistyczno-geodezyjny. Wysokość wierzchołka nasypu kanału ustala się na poziomie 3,00 BS i jest stała dla całego kanału. Zakłada się, że układ nachylenia wynosi 1:2. Wzmocnienie skarpy w strefie o zmiennym poziomie odbywa się za pomocą prefabrykowanych płyt żelbetowych. Powyżej zbocze jest wzmocnione gęstym zasiewem traw na materiale geosyntetycznym. Wzdłuż całego kanału ułożony jest ścienny drenaż rurowy, aby odciążyć warstwę pokruszonego kamienia. Wody drenażowe odprowadzane są do kanału wylotami o skoku 20,0 m. Ulepszenie obejmuje organizację dwóch pomostów i schodów prowadzących do wody o szerokości 16,8 m. W związku z zagospodarowaniem terenu kompleksu Baltic Pearl od 2006 do 2009, z zastrzeżeniem realizacji kolejnych projektów na wskazanym obiekcie, należy dostarczyć badania topograficzne zakończone nie później niż w połowie 2009 roku.

Podstawowe rozwiązania projektowe. Rozwiązania konstrukcyjne i planujące przestrzeń

Schemat organizacji planowania działki: kanał łączy kanały położone pomiędzy autostradą a obszarem wodnym zatoki. Zdaniem PZZ teren należy do strefy TP2 – strefy rekreacyjnej – terenów zielonych ogólnego użytku i terenów zielonych ograniczonego użytkowania, w tym obiektów infrastruktury inżynieryjnej. Kanały o długości linii brzegowej wymagającej wzmocnienia około 3500 m rzeki transportowej wpływają do zatoki. Projekt wykonawczy przewiduje prace przy zabezpieczeniu brzegów południowego i północnego brzegu kanału od kanału do mostu w przejściu pomiędzy blokami. Granice podziału gruntów określa projekt planistyczno-geodezyjny. Wysokość wierzchołka nasypu kanału ustala się na poziomie 3,00 BS i jest stała dla całego kanału. Zakłada się, że układ nachylenia wynosi 1:2. Wzmocnienie skarpy w strefie o zmiennym poziomie odbywa się za pomocą prefabrykowanych płyt żelbetowych. Powyżej zbocze jest wzmocnione gęstym zasiewem traw na materiale geosyntetycznym. Wzdłuż całego kanału ułożony jest ścienny drenaż rurowy, aby odciążyć warstwę pokruszonego kamienia. Wody drenażowe odprowadzane są do kanału poprzez spusty o skoku 20,0 m. Ulepszenie obejmuje organizację dwóch podestów i schodów prowadzących do wody o szerokości 16,8 m. W związku z zagospodarowaniem terenu kompleksu, składając kolejne projekty dla określonego obiektu, konieczne jest dostarczenie wykonanej najpóźniej w połowie roku ekspertyzy topograficznej. Według danych ankietowych kategoria złożoności warunków inżynieryjno-geologicznych planowanej budowy to II (załącznik B, SP 11-105-97). Przeanalizowano 29 studni archiwalnych (1989-2006) o głębokości 8,0-22,0 m i łącznej głębokości 455 mb. Podano tabelę standardowych i obliczonych wartości właściwości gleby. Sporządzono raport techniczny dotyczący warunków inżynieryjno-geologicznych i hydrogeologicznych obszaru wzdłuż kanału i zachodniego brzegu kanału. Budowa geologiczna stanowiska, do badanej głębokości, obejmuje osady współczesne, reprezentowane przez osady technogeniczne, osady jeziorno-morskie, osady jeziorno-lodowcowe i lodowcowe górnego czwartorzędu, osady kambru.Na badanym obszarze w trakcie prac zarejestrowano wody gruntowe na głębokości 0,1 -2,6 m, przy abs. Wysokość 3.1-0.0 m. Wieloletni poziom średnioroczny odpowiada głębokości 1,0 m. Na stanowisku zarejestrowano także wody ciśnieniowe związane z piaskami polodowcowymi, których wartość ciśnienia wyniosła 6,4 m, a poziom piezometryczny ustalono na abs. znak 0,7 m. Wody gruntowe są umiarkowanie agresywne w stosunku do betonu o normalnej przepuszczalności. W odniesieniu do powłok kabli ołowianych i aluminiowych wody gruntowe charakteryzują się odpowiednio średnim i wysokim stopniem agresywności korozyjnej. W odniesieniu do konstrukcji stalowych stopień agresywności korozyjnej gruntów jest wysoki. Procesy fizyczne i geologiczne: Zalanie terytorium podczas zjawisk wezbraniowych. Wnioski: Prezentowane materiały spełniają wymagania aktualnych dokumentów regulacyjnych i mogą być stosowane w projektowaniu. W nocie objaśniającej podano obliczone wartości maksymalnych poziomów we wschodniej części przęsła o różnych poziomach bezpieczeństwa zgodnie z projektem technicznym, w systemie są one równe: Przed budową obiektów ochronnych: 1% bezpieczeństwa - 345 cm BS; 10% bezpieczeństwa - 240 cm BS. Przy założeniu, że bramy KPS są zamknięte przy poziomie wody 100 cm (maksymalny poziom zamknięcia) i otwarte w momencie, gdy poziom w obszarze wody zamkniętej zrówna się z poziomem przed GPS przy spadku, średnie obliczone poziomy dla przęsła wynoszą: 1% podaży – 190 cm BS; 10% bezpieczeństwa -153 cm BS. W związku z działaniem w okresie powodziowym przeważających wiatrów sztormowych z kierunku zachodniego, poziom wody we wschodniej i południowo-wschodniej części zatoki, według obliczeń, wyniesie: 1% zasilania – 210 cm BS; 10% bezpieczeństwa -175 cm BS. Zgodnie z obowiązującymi dokumentami regulacyjnymi SNiP 2.07.01-89, klauzula 8.6 i TSN 30-502-2002, obszary przybrzeżne muszą być chronione przed zalaniem przez wody powodziowe, biorąc pod uwagę wysokość fal podczas wezbrania wiatru. Rzędność krawędzi zasypanego obszaru należy przyjmować co najmniej 0,5 m nad obliczonym poziomem wody wysokiej, tj. do poziomu BS 3,95 cm w istniejących warunkach. Po zakończeniu budowy KZS za bezpieczną bezwzględną wysokość powierzchni przyjęto 2,4 m BS. Aby ulepszyć terytorium zgodnie z SNiP 2.07.01-89*, znaki planistyczne muszą mieć 10% prawdopodobieństwa, czyli w nowoczesnych warunkach - znak 2,88 m, po zakończeniu budowy KZS - 2,03 m. Linię brzegową kanału tworzy się poprzez zainstalowanie niskiego rusztu na fundamencie palowym. Konstrukcja podstawy pala to ściana czołowa Larsen IV z dwiema ścianami osłonowymi wykonanymi z pali pionowych i pochyłych. Pale pionowe wbijane są w odległości 0,8 m od ścianki szczelnej czołowej. Przyjmuje się, że nachylenie pali jest stałe i wynosi 4,0 m. Odległość pomiędzy ściankami osłonowymi pali pionowych i pochyłych jest zmienna w zależności od rodzaju mocowania. Ruszt monolityczny o dwóch rodzajach sekcji: o wymiarach 2,4 x 0,91 m i 1,9 x 0,91 m. Do betonowania stosuje się beton klasy B22,5, F200, W6, zbrojenie wykonuje się osobnymi prętami ze stali zbrojeniowej AIII o średnicy 14 i 16 mm. Zewnętrzna krawędź rusztu wyłożona jest bloczkami żelbetowymi, które instaluje się na nasypie (znak minus 1,0 abs.m.) i mocuje do rusztu. W celu zapewnienia hydrologicznego połączenia kanału z wodami gruntowymi przyległego terenu oraz odciążenia ścianki szczelnej od strony zasypki, na całej długości kanału zainstalowano przyścienny drenaż rurowy, którego przebieg układa się równolegle do ściany nasypu. Ścieki drenażowe odprowadzane są do kanału za pomocą odpływów rozmieszczonych w odstępach co 20 m. Elementem odbierającym wodę drenażu jest pryzma z tłucznia kamiennego, posypana kruszonym kamieniem ks. 20-40 mm. Jako element drenażowy stosuje się rury drenażowe z polietylenu. Na styku pryzmy kruszonego kamienia z gruntem podstawowym umieszcza się filtr geotekstylny, co zapobiega mechanicznemu przenikaniu cząstek gruntu do porów zasypki filtra. Dla statków cumowniczych, zgodnie ze specyfikacją techniczną, rozwiązania projektowe przewidują montaż oczek dla ładunku 8,0 ton, z krokiem 25 m. Oczka montuje się poprzez montaż kotwy podczas betonowania rusztu. Powyżej poziomu żelbetowego mocowania skarpy do śladów nasypu mocowanie koryta odbywa się poprzez wysiew trawy przy użyciu materiału geosyntetycznego typu „Enkamat 7081/1”. Obliczenia konstrukcji rusztu przeprowadzono według dwóch kryteriów: określenia minimalnej dopuszczalnej głębokości zanurzenia grodzicy, aby zapewnić zapobieganie utracie stabilności konstrukcji na okrągło-cylindrycznych powierzchniach ślizgowych; oznaczenie liczby, parametrów pali i wymiarów rusztu pod kątem obciążeń na palach oraz dopuszczalnego parcia i przemieszczeń gruntu. Obliczenia głębokości grodzicy przeprowadzono za pomocą programu „Stabilność”, natomiast obliczenia fundamentu pala przeprowadzono za pomocą programu „Rollage”.