Rozwiązania architektoniczne. Rozwiązania w zakresie planowania przestrzeni

Projekt przebudowy istniejącego budynku niemieszkalnego przewiduje lokalizację ośrodka pomocy obywatelom nieposiadającym stałego miejsca zamieszkania. Istniejący budynek, wybudowany w 1917 r., na rzucie prostokąta o wymiarach 33,9 x 7,0 m, murowany, czterokondygnacyjny, niepodpiwniczony, z chłodnym poddaszem. Wysokość budynku do szczytu gzymsu wzdłuż elewacji frontowej wynosi 13,35 m. Projekt przebudowy przewiduje: demontaż istniejących przegród, bloczków okiennych i drzwiowych; demontaż istniejących podłóg drewnianych, krokwi i pokrycia dachowego; wykonanie nowych stropów, krokwi i pokrycia dachowego wraz ze zwiększeniem wysokości kalenicy w części dziedzińca do 16,10 m, w rejonie węzła windowego – do 17,30 m; wznoszenie przegród i rozmieszczenie dodatkowych otworów w ścianach zewnętrznych zgodnie z przyjętymi decyzjami planistycznymi; dobudowa do ściany zewnętrznej w osi B od strony elewacji dziedzińca zespołu dźwigowego i dwóch zewnętrznych klatek ewakuacyjnych III typu; montaż nowych jednostek okiennych i drzwiowych; dobudowa istniejącej klatki schodowej do poziomu poddasza; docieplenie zewnętrznych ścian ceglanych od strony frontowej płytami elewacyjnymi z wełny mineralnej wraz z tynkowaniem i malowaniem farbami elewacyjnymi. Na parterze planuje się umieścić grupę lokali wejściowych, zespół pomieszczeń do przyjmowania mieszkańców, pomieszczenia gospodarcze i jadalnię, pomieszczenia do umieszczenia różnych urządzeń inżynieryjnych. Na drugim piętrze znajduje się wydział kwarantanny, pomieszczenia biurowe oraz zespół stołówek. Na trzecim piętrze znajdują się pomieszczenia tymczasowego pobytu mieszkańców z zapleczem sanitarnym i prysznicami. Na czwartym piętrze znajdują się pomieszczenia administracyjno-usługowe, komory wentylacyjne. Poddasze jest zimne, nieogrzewane. W celu realizacji pionowego połączenia kondygnacji na całej wysokości budynku przewidziano klatkę schodową H3 oraz klatkę schodową L2 od I do II piętra z wyjściem na ulicę, windę osobową o udźwigu 1 kg, windę towarową Winda osobowa o udźwigu 1 kg, przeznaczona do transportu i ewakuacji MMGN. Do ewakuacji z wyższych pięter przewidziano dwie zewnętrzne otwarte klatki schodowe III typu. Dach spadzisty, jednospadowy, pokryty blachodachówką z powłoką polimerową, z zewnętrznym zorganizowanym systemem drenażowym. Przegrody stanowią płyty gipsowo-kartonowe montowane na ramie metalowej, w pomieszczeniach wilgotnych i technicznych wykonane są z cegły. Otwory okienne wypełnione są pustakami metalowo-plastikowymi z oknami z podwójnymi szybami. Dekoracja wnętrz odbywa się zgodnie z przeznaczeniem funkcjonalnym lokalu. Wykończenie elewacji: podstawa – dekoracyjny kamień licowy betonowy; Ściany kondygnacji naziemnych są otynkowane i pomalowane farbami elewacyjnymi. Projekt przewiduje działania zapewniające warunki życia osobom z ograniczoną możliwością poruszania się: zewnętrzną otwartą rampę umożliwiającą bezpieczne wejście na poziom I piętra, windę do transportu osób do placówki na noszach i wózkach inwalidzkich, zaplecze sanitarne dla osób niepełnosprawnych.

Rozwiązania konstrukcyjne i przestrzenne

Konstrukcja budynku jest bezramowa, ze ścianami nośnymi wzdłużnymi i poprzecznymi. Sztywność przestrzenną budynku zapewnia wspólna praca ceglanych ścian i płyt podłogowych. Fundamenty stanowią fundamenty z gruzów na zaprawie wapiennej. Ściany ceglane, wymurowane z czerwonej cegły pełnej na zaprawie wapienno-piaskowej. Swetry - klin ceglano-metalowy. Stropy międzykondygnacyjne i poddasze zbudowane są na belkach metalowych z wypełnieniem z desek. Schody - kamienne stopnie na metalowych podłużnicach. Dach wykonany jest z blachy ocynkowanej na skośnych krokwiach drewnianych. Zakończono ocenę techniczną z oględzin konstrukcji budowlanych. Badania fundamentów wraz z wykopaniem dołów wykazały, że fundament położony jest w gruncie nasyconym wodą, następuje wymywanie roztworu z muru gruzowego, co prowadzi do nierównomiernego osiadania. Na krawędzi fundamentu nie stwierdzono hydroizolacji poziomej. U podstawy fundamentu leżą drobne piaski nasycone wodą. Stwierdzono oznaki nierównomiernego osiadania gruntów fundamentowych pod fundamentami, które mogą mieć różne przyczyny (działania rekonstrukcyjne przeprowadzone w trakcie eksploatacji, wycieki z sieci wodociągowych, wahania poziomu wód gruntowych). Na podstawie wyników sondowań statycznych gruntów na terenie budowy przeprowadzonych przez firmę Trest GRII w 2008 roku ustalono, że fundamenty budynku posadowiono na piaskach o oporze oporu 40 kg/cm2, co odpowiada piaskom o średniej gęstość (e = 0,75, E = 180 kgf/cm2, kąt tarcia wewnętrznego 28°), nasycona wodą. Obliczony opór piasków nie przekracza 2 kg/cm2. Pod spodem piaski znajdują się gleby zawierające materię organiczną o oporze 5-6 kg/cm2. Po wydobyciu wody gruntowe natrafiono na głębokość 130 cm od poziomu powierzchni gruntu. Obliczenia weryfikacyjne wykazały, że biorąc pod uwagę wzrost obciążenia podczas przebudowy budynku, fundamenty wymagają wzmocnienia. Zwiększanie obciążeń ścian budynku bez wzmocnienia podstawy i fundamentów jest niedopuszczalne. Wzdłuż muru poszczególnych ceglanych nadproży i pasów okiennych obserwuje się ukośne pęknięcia o charakterze osadowym pochodzenia starożytnego z rozwarciem do 0,1-0,3 cm. Mur murowy ściany w osi „B” w rejonie przewodu kominowego jest w stanie niezadowalającym, a w niektórych miejscach w ruinie. Wytrzymałość muru ścian mierzona ultradźwiękowym urządzeniem UK 1401 w 15 punktach mieści się w przedziale 4,1-8,4 kg/cm2, z czego na jednym filarze w obiekcie stwierdzono wytrzymałość poniżej 5,0 kg/cm2. ścianę wzdłuż osi „A”. Korozja belek metalowych stanowi ponad 30% przekroju. Wypełnienie desek jest dotknięte zgnilizną i zapadło się fragmentarycznie. Podłużnice i belki podestu należy oczyścić z produktów korozji i pokryć środkiem antykorozyjnym. Nogi krokwi są dotknięte zgnilizną drewna na 1/3 - 1/2 przekroju, poszycie jest dotknięte zgnilizną. Na etapie opracowywania projektu i prac na budowie odkryto odchylenie ściany zewnętrznej w osi „B” od pionu. Z tego powodu przeprowadzono dodatkową kontrolę budynku. Sporządzono raport o stanie technicznym ściany, fundamentów i gruntów fundamentowych budynku z 2010 roku. Z wyników badań wynika, że ​​nachylenie budynku znacznie przekracza wartość dopuszczalną i wynosi 0,019. Brak charakterystycznych pęknięć na ścianach końcowych budynku potwierdza fakt, że budynek przechylił się jednocześnie w dwóch osiach A i B. Na podstawie TSN 50-302-2004 budynek należy do III kategorii stanu technicznego. Na podstawie wycinku otworu ustalono, że pod fundamentem wzmocniono grunt i fundament poprzez iniekcję otworami wiertniczymi. Prace wykonał wykonawca: wstrzyknięcie zaprawy cementowej otworami o średnicy 94 mm przez korpus fundamentów. Rozstaw otworów wynosi 500 mm w układzie szachownicy. Iniekcję gruntu przeprowadzono na głębokość 1,2 m poniżej podstawy fundamentu. Na wysokości. 0.000 wykonano płytę żelbetową monolityczną o grubości 250 mm, płytę zbrojoną zakotwiono poprzez dwuteowniki metalowe - belki wspornikowe I nr 18 wg projektu. Te działania mające na celu wzmocnienie podstawy i fundamentu oraz montaż płyty zwiększyły stabilność budynku. Projekt przewiduje: wykonanie poziomego odcięcia przeciwkapilarnego metodą wtrysku poprzez otwory wiercone. Średnica otworu d = 25 mm w odstępach co 250 mm; naprawa ścian ceglanych w miejscach pęknięć i kominów; wzmocnienie nadproży ceglanych i montaż nowych nadproży z profili walcowanych w nowo budowanych otworach w istniejących ścianach; demontaż istniejących i montaż nowych podłóg z walcowanych dwuteowników metalowych 25B1. Wzdłuż dolnych pasów belek układana jest blacha falista, na której umieszcza się zasypkę z keramzytu. Wzdłuż górnych pasów belek montowana jest żelbetowa płyta monolityczna. Spód blachy falistej obszyty jest dwiema warstwami płyty gipsowo-kartonowej ognioodpornej; demontaż istniejącego pokrycia dachowego i montaż nowego na metalowych belkach. Pokrycie - wykonane ze stali dachowej z powłoką polimerową; wymiana poręczy schodów, oczyszczenie podłużnic z produktów korozji, a następnie tynkowanie rusztu zaprawą cementową, naprawa stopni schodów. Na zewnątrz elewacji planuje się zamontowanie dwóch schodów ewakuacyjnych z blachy walcowanej na całą wysokość budynku; ochrona konstrukcji metalowych przed korozją zgodnie z SNiP 2.03.11-85. Uwzględniając zalecenia zawarte w umowie SA „Beskit” z 2010 roku. Wyspecjalizowana organizacja podwykonawcza opracowała konstrukcję fundamentów nadbudowy i szybu windy z wykorzystaniem pali wierconych i siecznych. Otwór wiertniczy d-325 mm, dł. = 12 m, N - 35 ton. pale sieczne do szybu windy d-325 mm, L = 6 m. Fundament palowy posadowiono na warstwowej, twardej glinie IGE-5 (ciężar objętościowy - 2,00 g/cm3, moduł odkształcenia 100 kgf/cm2, kąt tarcia wewnętrznego 19°). Zanurzenie przedłużenia będzie wynosić 7 mm. Tym samym dobudowa zlokalizowana na zewnątrz ściany istniejącego budynku pełni rolę podpory. Konstrukcja dobudówki - z ceglanymi ścianami nośnymi i żelbetowymi monolitycznymi płytami stropowymi oraz pokryciem dachowym. Ściany obiektu zaprojektowano z cegły pełnej gatunku 150 i zaprawy gatunku 50, o klasie mrozoodporności nie niższej niż F50. Stropy i pokrycie międzykondygnacyjne - płyty żelbetowe monolityczne o grubości 150 mm z betonu klasy B20, F50, W4 zbrojone są osobnymi prętami. Szyby wind są monolityczne o grubości ścianki 150 mm, z betonu klasy B20, klasy F-150 pod względem mrozoodporności i W4 pod względem wodoodporności, wzmocnione osobnymi prętami zbrojeniowymi. W trakcie prac planowane jest zorganizowanie obserwacji geodezyjnych osiadań budynków i zamontowanie sygnalizatorów na pęknięciach, monitorowanie dynamiki osiadań budynków i rozwoju pęknięć. Pomiary geodezyjne odkształceń w trakcie budowy należy wykonywać nie rzadziej niż raz na dwa tygodnie. Przybliżony okres monitorowania wynosi od dwóch do pięciu lat. Geodezyjny pomiar odkształceń w trakcie budowy i eksploatacji obiektu budowlanego powinien być wykonywany nie rzadziej niż raz w miesiącu w pierwszym roku eksploatacji, a następnie nie rzadziej niż raz na kwartał. W takim przypadku maksymalne dodatkowe osiadanie istniejącego budynku nie powinno przekraczać 2 cm, względna różnica osiadań nie powinna przekraczać 0,001, a nachylenie nie powinno przekraczać 0,002.