Rozwiązania architektoniczne i urbanistyczne

Projektowany budynek kompleksu leczniczo-rehabilitacyjnego (budynek nr 2) składa się z trzech części o różnej wysokości i kształcie, połączonych jedną piwnicą. Oddzielne części (bloki), zaczynając od ulicy, noszą odpowiednio numery Blok 1, Blok 2, Blok 3. Na dachu budynku przewiduje się umieszczenie lądowiska dla helikopterów w celu awaryjnego dostarczania przeszczepów oraz zapewnienia możliwości prowadzenia doraźnych działań ratowniczych w przypadku pożaru. Jednocześnie lądowisko dla helikopterów jest opracowywane jako odrębny projekt i dokumentacja projektowa dla niego nie była uwzględniana w tym projekcie. Piwnica budynku nr 2 przeznaczona jest do poziomego połączenia technologicznego trzech bloków. Planuje się załadunek budynku przez piwnicę i wywóz gruzu izolowanymi korytarzami. W piwnicy przewidziano także umiejscowienie szatni dla personelu medycznego oraz pomieszczeń technicznych. Blok 1 to najwyższa część budynku – 20 piętro, która przeznaczona jest na: lobby z lożami recepcyjnymi – I piętro; oddziały na 300 łóżek - 2-10 pięter; oddział intensywnej terapii - 11-12 pięter; blok operacyjny - 14-16 piętro; oddział diagnostyki funkcjonalnej – 18 piętro; administracja - 19 piętro; pomieszczenia edukacyjno-naukowe – 20 piętro; piętra techniczne - 13 i 17 piętro Nad dachem budynku istnieje możliwość umieszczenia lądowiska dla helikopterów o górnym znaku +83,00 metrów. Blok 2 zaprojektowano z izolowanym wejściem, 3-kondygnacyjny, z wielofunkcyjnym holem (na 3 piętrze) z przekształcalnym amfiteatrem i balkonem. Na I piętrze znajduje się hol wejściowy, kawiarnia dla personelu na 1 miejsc, pomieszczenie z rozdzielnią elektryczną; na drugim piętrze – foyer z bufetem na 100 miejsc i pomieszczeniami gospodarczymi; na III piętrze - wielofunkcyjna sala na 50 miejsc (z trybuną teleskopową - amfiteatr) do spotkań i konferencji, pomieszczenia techniczne i gospodarcze. Na górnym poziomie amfiteatru sali wielofunkcyjnej (na wysokości +3) przewidziano pomieszczenia techniczne i gospodarcze oraz wyjścia z hali. Na poziomie balkonu (na wysokości +600) zaprojektowano pomieszczenia techniczne i gospodarcze. Na wysokości +12. 900 posiada balkon z miejscami dla widzów. Na I piętrze zaprojektowano także parterową część bloku 15.900, łączącą przedsionek wejściowy bloku 18 z przedsionkiem bloku 900. Blok 3 to trzykondygnacyjna kubatura z izolowanym wejściem. Na pierwszym piętrze bloku zaprojektowano bank krwi pępowinowej i krioprzechowalnię, na drugim piętrze rezonans magnetyczny i tomografię komputerową, na trzecim piętrze rentgen. W dekoracji zewnętrznej elewacji budynku kompleksu leczniczo-rehabilitacyjnego (budynek nr 2) projekt przewiduje: Elewacje bloku 1 zaprojektowano z wykorzystaniem połączenia polerowanego granitu i przeszkleń (dwa pierwsze piętra); płytki porcelanowe i szklane ekrany na balkonach od 3 do 12 piętra; lamele dekoracyjne w obszarach podłóg technicznych (13. i 17. piętro); elementarnie przeszklona fasada od 14 do 20 piętra; lekka gres porcelanowy w obszarze dostępu do dachu. Elewacje bloku 2 zaprojektowano z wykorzystaniem kombinacji polerowanego granitu w obszarze cokołu; w okolicy przeszklenia i lamele dekoracyjne 1 piętro wapień (wielofunkcyjna skrzynia do przedpokoju); Elewacje Block 3 zostały zaprojektowane z wykorzystaniem połączenia polerowanego czarnego granitu i przeszkleń. Blok 1 przewiduje dach płaski odwrócony eksploatowany, blok 2 - dach płaski - membrana z pokryciem i dach zielony odwrócony w części parterowej, blok 3 - dach płaski - membrana z pokryciem. Do organizacji połączeń pionowych przewidziano wykorzystanie wind i dźwigów zaprojektowanych w każdym z bloków. W bloku 1 znajduje się pięć wind osobowych (L1-4 i L-14) o nośności od 630 do 1025 kg, z czego dwie (L1-2) służą do transportu straży pożarnej; pięć wind szpitalnych (L5-7 i L12-13) o nośności od 1600 do 2500 kg, z czego dwie (L12-13) kursują wyłącznie na oddziale intensywnej terapii i bloku operacyjnym; cztery windy technologiczne (L8-11) o nośności 630 kg. Blok 2 posiada dwie windy osobowe (L16-17) o udźwigu 1600 kg oraz dwie windy technologiczne (P1 i 2) o udźwigu 100 kg. Do transportu z poziomu gruntu do znaku piwnicy służą trzy podnośniki nożycowe. W bloku 3 znajduje się jedna winda szpitalna L15 o udźwigu 1275 kg. Dla bloku nr 2 przewidziano klatki ewakuacyjne LK 6, 7, 8, 9 typu L 1 oraz schody otwarte LK 10 i LK11. Dla bloku nr 3 przewidziano klatki ewakuacyjne LK 12, 13, 15 typu L 1. Rozkład budynku i zagospodarowanie terenu zostały zaprojektowane z uwzględnieniem zapewnienia dostępu dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a mianowicie: przy aranżacji wyjść z chodnika w pobliżu budynku zapewnione jest nachylenie 10% przy wysokości podnoszenia 100 mm. Powłoka ramp wykonana jest z materiałów, które nie pozwalają na poślizg po zamoczeniu. Każda bryła budynku posiada wejścia przystosowane dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej (podjazdy). Nawierzchnie ciągów pieszych oraz podłogi pomieszczeń w budynku zaprojektowano jako antypoślizgowe. Nachylenie marszów zewnętrznych ramp wynosi 8%. Szerokość klatek schodowych ewakuacyjnych MGN wynosi 1350 mm. Wszystkie miejsca publiczne dostępne dla osób niepełnosprawnych są wyposażone w odpowiednie znaki i symbole. Przezroczyste balustrady i drzwi wykonane są ze szkła odpornego na uderzenia z listwą odporną na uderzenia. W pomieszczeniach zamkniętych (kabina windy, toaleta itp.) zapewniona jest dwukierunkowa komunikacja z osobą dyżurującą oraz oświetlenie awaryjne. System sygnalizacji pożaru zapewnia alarmy dźwiękowe i wizualne. Wzdłuż obu stron schodów i ramp o różnicy ponad 0,45 m zaprojektowano ogrodzenia z poręczami dla MGN. Szerokość wejść do pomieszczeń przeznaczonych do użytku MGN jest nie mniejsza niż 0,9 m. Hole wejściowe i piętra bloku oddziałowego wyposażone są w łazienki dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Wszystkie windy osobowe zgodnie z projektem są przystosowane do poruszania się osób o ograniczonej sprawności ruchowej.

Rozwiązania konstrukcyjne i przestrzenne

Budynek nr 2 zaprojektowano w konstrukcji żelbetowej monolitycznej w różnych schematach konstrukcyjnych i składa się z trzech bloków rozdzielonych spoinami osadowymi. Główne konstrukcje nośne kadłuba projektuje się z uwzględnieniem wymagań odporności ogniowej zgodnie z STO 36554501-006-2006 oraz zgodnie z obliczeniami postępującego zniszczenia zgodnie z SP 52-103-2007. Poziom odpowiedzialności za budynek to I. Blok nr 1: Schemat konstrukcyjny - ściana słupowa. Blok w kształcie owalu, którego środkową część stanowi rdzeń usztywniający wykonany ze ścian zespołu schodowo-windowego i promieniowego układu słupów. Sztywność przestrzenną budynku zapewnia wspólna praca pionowych konstrukcji nośnych z podłogowymi dyskami twardymi. Kolumny - przekrój 800 x 800 mm; 600 x 800 mm; o średnicy 600 mm, w zależności od położenia podłogi i przenoszonego na nie obciążenia. Grubość ścianki 200 mm. Sufity typu mieszanego: belkowe i bezbelkowe. Belki stropowe przewidziano w miejscach otworów komunikacyjnych, w miejscach skupionych obciążeń na stropach oraz wzdłuż zewnętrznego obrysu budynku. Grubość płyty: 250 mm - nad piwnicą, 13; 17 pięter, zadaszonych; 200 mm - pozostałe podłogi. Belki wzdłuż zewnętrznego konturu bloku - przekrój 800 x 800 mm (nad pierwszym piętrem); 600 x 500 (h) - pozostałe podłogi. Przykrycie bloku przewiduje możliwość umieszczenia lądowiska dla helikopterów, z którego obciążenie przekazywane jest na ściany zespołu schodowo-windowego. Materiałem konstrukcji naziemnych jest beton klasy B30; B60; Okucia F100, klasa A500C. Konstrukcje nośne bloku obliczono przy użyciu dwóch certyfikowanych systemów oprogramowania SCAD i MicroFe. Analiza porównawcza obliczeń wykazała wystarczającą zbieżność uzyskanych wyników. Obciążenia wiatrem wyznaczane są z uwzględnieniem współczynników aerodynamicznych przyjętych na podstawie badań eksperymentalnych charakterystyk aerodynamicznych modelu budynku w tunelu aerodynamicznym. Przemieszczenie poziome wierzchołka bloku wynosi 8,5 cm, przyspieszenie drgań konstrukcji budowlanych wynikające z pulsacji parcia wiatru o dużej prędkości wynosi 0,076 m2/s, co nie przekracza wartości maksymalnych dopuszczalnych. Współczynnik stabilności systemu jest większy niż dwa. Blok nr 2: Blok składa się z trzech brył z dwoma dylatacjami: środkową okrągłą częścią oraz dwoma parterowymi przejściami do sąsiednich bloków nr 1 i nr 3. Konstrukcją nośną przejść są kolumny o średnicy 600 mm i przekroju 600 x 300 mm. Stropy: nad piwnicą - płyta bezbelkowa o gr. 300 mm; nad pierwszym piętrem - płyta o grubości 250 mm wzdłuż belek poprzecznych o przekroju 600 x 700 (h) mm; 600 x 1200 (wys.) mm. Schemat konstrukcyjny okrągłej części budynku to ściana kolumnowa z promieniowym układem kolumn i ścianami wewnętrznymi - przeponami usztywniającymi. Kolumny o przekroju 600 x 300 mm; ściany o grubości 200 mm. Stropy: nad piwnicą - płyta bezbelkowa o gr. 300 mm; pozostałe poziomy to płyty o grubości 200 mm wzdłuż belek promieniowych i kołowych o przekroju 600 x 800 (h) mm. Pokrycie części środkowej - podłoga profilowana na kratownicach stalowych. Główna kratownica o średnicy 27,240 m opiera się obrotowo na okrągłej ścianie bloku. Półkratownice promieniowe o rozpiętości 30 m mocowane są symetrycznie i sekwencyjnie do słupka centralnego kratownicy pod kątem 13,620° na śrubach o dużej wytrzymałości, tworząc przestrzenną konstrukcję. Obliczenia pokrycia wykonano przy użyciu pakietu oprogramowania SCAD w wersji 11.1, biorąc pod uwagę wspólną pracę przestrzenną wszystkich elementów kratownicy, ściągów i stężeń. Blok nr 3: Schemat konstrukcyjny - rama bezbelkowa trójprzęsłowa (6,45 + 6,0 + 6,45) z przeponami usztywniającymi - grubość ścianek 200 mm. Kolumny - przekrój 500 x 500 mm. Płyty podłogowe o grubości 250 mm. Materiał konstrukcji naziemnych bloków nr 2 i nr 3 to beton klasy B25; Okucia F100, klasa A500C. Ściany zewnętrzne wszystkich bloków: nienośne - cegła zbrojona o gr. 120 mm z fachwerkami stalowymi i podparta stropami, nośna - z żelbetu monolitycznego. Izolacja - płyty z wełny mineralnej o grubości 200 mm. Okładziny ścian zewnętrznych – systemy elewacyjne uchylne. Charakterystyki wytrzymałościowe elementów systemów elewacyjnych, ich połączeń i mocowania do konstrukcji nośnych budynku projektowane są na obciążenia wiatrem o podwyższonych wartościach współczynników aerodynamicznych. Fundamenty wszystkich bloków stanowią monolityczne, żelbetowe ruszty płytowo-ryglowe na fundamencie palowym. Grubość płyt rusztowych: bloki nr 1; nr 2 - 300 mm; blok nr 3 - 250 mm. Wysokość belki: blok nr 1 - 1200 mm; bloki nr 2; Nr 3 - 850 mm. Zewnętrzne ściany piwnicy mają grubość 300 mm. Materiałem rusztów i ścian jest beton klasy B25; W12; F150. Pale wiercone o średnicy 450 mm, wykonywane pod osłoną rury osłonowej z gubionym wierzchołkiem w technologii Fundex. Długość pali od spodu rusztu: blok nr 1 – 17,7 m (wysokość bezwzględna minus 6,50); blok nr 2 – 14,5 m (minus 3,00); blok nr 3 – 7,5 m (plus 4,00). U podstawy pali występują gliny pylaste, piaszczyste, stałe i półstałe oraz piaski pylaste. Lokalizacja pali: skupisko - pod słupami i taśma - pod ścianami budynku. Układanie w stosy na grillach jest trudne. Nośność pali (Fd) według wyników badań pali obciążonym statycznie: blok nr 1 – 202 tf (obciążenie obliczeniowe pala – 170 tf); blok nr 2 – 136 tf (90 tf); blok nr 3 – 97 tf (65 tf). Przewidziano badania kontrolne pali pod obciążeniem statycznym. Materiał pala - beton klasy B30; W8; Okucia F150, klasa A500C. W celu zabezpieczenia wykopu przed wodami gruntowymi oraz zapewnienia stabilności istniejącego budynku kliniki i polikliniki w projekcie przewidziano ogrodzenie wykopu w postaci niekotwionej ściany oporowej z grodzicy Larsen IV o długości 9,6 m. grodzice wbijane są metodą wibracyjną. W strefie oddziaływania budowy budynku nr 2 zlokalizowany jest budynek Zespołu Kliniczno-Poliklinikowego. Zakończono oględziny części budynku sąsiadującej z nową budowlą. Istniejąca konstrukcja to ośmiokondygnacyjny budynek szkieletowy ze ścianami ceglanymi i fundamentami palowymi. Kategoria stanu technicznego konstrukcji – I. Zakończono ocenę sytuacji geotechnicznej na terenie budowy oraz wpływu budowy na otaczającą zabudowę. Obliczenia wykonane przy pomocy programu ANSYS, który implementuje metodę elementów skończonych, pokazują, że nie występuje oddziaływanie na otaczającą zabudowę.